Αν δεν θυμάσαι, του λέω, να κοιτάξεις τη βέρα, το γράφει μέσα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

Αν δεν θυμάσαι, του λέω, να κοιτάξεις τη βέρα, το γράφει μέσα

Επέτειος.

Ecos y resplandores helenos en la Literatura hispana, siglos XVI-XXI, TEATRO

La Academia Boliviana de la Lengua, DIALOGYCA.BDDH (Universidad Complutense de Madrid) y la Universidad Demócrito de Tracia (Grecia) organizan la segunda edición del Congreso Internacional Ecos y resplandores helenos en la literatura hispana. Siglos XVI-XXI, que en esta ocasión se centrará en el teatro.

Se proponen dos ejes temáticos: la influencia de la historia, la mitología y el teatro helenos en el teatro hispano en particular y la influencia del teatro heleno en la literatura hispana en general.

Las propuestas serán evaluadas por el comité científico, por lo que deberá enviarse un resumen de hasta 500 palabras con una bibliografía mínima a la dirección electrónica del congreso (congresohelenohispano@gmail.com) antes del día 15 de noviembre de este año. El resumen debe ir acompañado por un breve currículum. La decisión adoptada por el comité se comunicará a los interesados en el plazo de 30 días desde la recepción de los resúmenes.

COMITÉ CIENTÍFICO

Antonio Alvar (Universidad de Alcalá de Henares)!

Ignacio Arellano (Universidad de Navarra)

Vicente Fernández González (Universidad de Málaga)!

Santiago Fernández Mosquera (Universidad de Santiago de Compostela)

Alfredo Fraschini (Universidad de Villa María)

Francisco García Jurado (Universidad Complutense de Madrid)

Fernando García Romero (Universidad Complutense de Madrid)

Aurelio González y Pérez (Colegio de México)

Pilar Hualde Pascual (Universidad Autónoma de Madrid)

Javier Huerta Calvo (Universidad Complutense de Madrid)

Konstantinos Paleologos (Universidad Aristóteles de Salónica)

Ioannis Petropoulos (Universidad Demócrito de Tracia / Harvard University – Centre for

Hellenic Studies in Greece)

Sebastian Neumeister (Universidad de Berlín)

INSCRIPCIÓN

Profesores: 90 €

Estudiantes: 40 €

* Los estudiantes que deseen la exención pueden solicitarla (justificándola) a:

congresohelenohispano@gmail.com adjuntando su curriculum vitae al mensaje.

COMITÉ ORGANIZADOR

Dra. Tatiana Alvarado Teodorika (Academia Boliviana de la Lengua)

Dra. Theodora Grigoriadou (DIALOGYCA.BDDH, UCM / Universidad Demócrito de

Tracia)

Cuando duele México, του Jorge F. Hernández σε μετάφραση Αλεξάνδρας Γκολφινοπούλου

Όταν πονάει το Μεξικό

Ίσως οι σεισμοί της περασμένης εβδομάδας να ήταν μια προειδοποίηση για το μέλλον, μια μεταφορά για τις συμφορές που θα ακολουθούσαν σήμερα

Από μακριά, οι συμφορές βαραίνουν περισσότερο ή, τουλάχιστον, με διαφορετικό τρόπο: δεν είναι η αμεσότητα των κραυγών ούτε η ζαλάδα από τη δόνηση που μετατρέπει τα λεπτά σε αιώνες· είναι η οδύνη λόγω της μακρινής απόστασης, η αδυναμία να αγκαλιάσεις και ο αντίλαλος από τους λυγμούς. Ο τροχός της μοίρας υπαγόρευσε να ξημερώσει στην Πόλη του Μεξικού η μέρα της επετείου του μεγάλου σεισμού του 1985, με μια προσομοίωση που ίσως αποδείχτηκε κάτι περισσότερο από προειδοποιητική, προληπτική, και ίσως προετοίμασε τα αντανακλαστικά ενώπιον της νέας τραγωδίας. Πράγματι, ίσως οι σεισμοί της περασμένης εβδομάδας να ήταν μια προειδοποίηση για το μέλλον, μια μεταφορά για τις συμφορές που θα ακολουθούσαν σήμερα: εκεί που χθες φτάσαμε το ασυγχώρητο νούμερο (πιο πολύ από αριθμός, άλλη μια ζωή) του εκατοστού χιλιοστού θύματος στον ξέφρενο εφιάλτη της βίας και των ναρκωτικών, σήμερα προστίθενται τα γκρεμισμένα κτίρια, οι νεκροί με τα ονοματεπώνυμά τους, οι δρόμοι με τα μπάζα, οι ομόκεντροι κύκλοι ενός τρόμου που μοιάζει να έχει λαξευτεί στην πέτρα εδώ και αιώνες.

            Η απρόβλεπτη μάστιγα των σεισμών, η αληθινή αγριότητα των τυφώνων, η σουβλιά της τραγωδίας δεν γίνεται πραγματικά αισθητή μέχρι να μπήξει τον πόνο στο πετσί σου και έρχεται σε αντίθεση με τον ανεξήγητο συγχρονισμό των ημερομηνιών που συμπίπτουν, αλλά είναι ακριβώς λόγω της ζωντανής ανάμνησης των νεκρών, που όσοι επιβίωσαν με απαράμιλλη αλληλεγγύη από τους σεισμούς του 1985, φέρνουν σήμερα στο μυαλό τους ακέραιη μια ανανεωμένη εκδοχή της γενναιότητας, της άμεσης συνεργασίας πέρα από τις στολές και τα κράνη, του μεθοδικού ή λιγότερο μεθοδικού ζήλου να μην σταθούν εμπόδιο και ταυτόχρονα να βοηθήσουν, να παρακάμψουν τις τόσες ψεύτικες ειδήσεις που επιχειρούν να παραφουσκώσουν την τραγωδία ή να της προσδώσουν σημασίες που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που πραγματικά πονάει: τους τραυματίες και τους νεκρούς, αυτούς που ακόμη βρίσκονται θαμμένοι στα συντρίμμια και την αγωνία των παιδιών και των ηλικιωμένων που δεν μεταφράζεται.

            Ο Χουάν Βιγιόρο λέει ότι εμείς οι Μεξικάνοι έχουμε έναν σεισμογράφο κάτω από το δέρμα μας και συμπληρώνει, με τη συνηθισμένη πνευματική διαύγεια που τον διακρίνει, ότι οι σεισμοί είναι οι πραγματικοί δικαστές της τιμιότητας ή της ξεδιαντροπιάς των μηχανικών και των αρχιτεκτόνων. Σε τραγωδίες σαν τη σημερινή μετριούνται οι καταχρήσεις και τα ψέματα όσων έχουν στερεώσει με δοκάρια κατασκευές που καταρρέουν με το πρώτο ταρακούνημα, αλλά και το κύμα εκατομμυρίων Μεξικανών που προβάλλουν το καλύτερο πρόσωπο του Μεξικού, τον τίμιο ιδρώτα δίχως ωράρια που προσφέρει βοήθεια χωρίς να νοιάζεται για το επώνυμο ή το χρώμα του δέρματος, την ακούραστη ανακούφιση σε όποιον κλαίει ή διψάει, την ήρεμη, θολή ματιά που ενθαρρύνει τους πάντες να συνεχίσουν και να μεγαλώσουν πολύ πιο πέρα από τις ομιλίες και τις γραβάτες.

            Όταν πονάει το Μεξικό λόγω μιας καταστροφής, οι πληγές του και ο θρήνος του αντιλαλούν με τρόπο διαφορετικό σε ολόκληρο τον κόσμο, σε απομακρυσμένους τόπους που δεν έχουν αισθανθεί ποτέ ζωντανά το κύμα ενός σεισμού ή το τράνταγμα ενός τυφώνα, το πρωτόγνωρο φαινόμενο μιας βροχής που κρατάει για βδομάδες ή την ξηρασία που ζωγραφίζει στην έρημο τη νεκροκεφαλή του αφανισμού. Όταν πονάει το Μεξικό για όλο αυτό το ματοβαμμένο μελάνι που γίνεται πρωτοσέλιδο σε όλες τις γλώσσες λόγω της εγκληματικής ακολασίας της μαφίας, λόγω της απίστευτης διαφθοράς των πολιτικών, λόγω της καταχρηστικής απάθειας και της υπερβολικής χλιδής των επιχειρηματιών εν μέσω τέτοιας δυστυχίας, αλλά όταν πονάει το Μεξικό λόγω μιας τραγωδίας και όταν όλος αυτός ο πόνος έρχεται από μακριά θέλω να ξέρετε πως δεν υπάρχει σκιά που να μην μοιάζει ότι μιλάει με χρώματα, πως όλες οι γεύσεις, ακόμη και οι πικρές, έχουν γεύση Τζαμάικας και κόλιαντρου, υδρομελιού και μελαγχολίας· όταν πονάει το Μεξικό θέλω να ξέρετε ότι στη Μαδρίτη υπάρχει τόσος κόσμος που κλαίει και περπατάει σκεφτικός στους δρόμους και φαντάζεται το χάρτη όλης της χώρας όχι με GPS αλλά με τρυφερότητα, με τους φίλους και τους συγγενείς που αναζητούνται επίσης στις μεξικάνικες γειτονιές που σιγά σιγά έχουν εξαπλωθεί δίνοντας ένα μεγαλειώδες παράδειγμα στις συνοικίες του Σικάγο, το «Μεγάλο Μήλο» του Μανχάταν, τον πελώριο αστικό λεκέ τού Λος Άντζελες... όταν πονάει το Μεξικό πονάει η πρόζα πολλών από τους καλύτερους συγγραφείς που έχει δώσει η λογοτεχνία αυτού του πλανήτη, και υπέροχη μουσική φιλτράρεται στα μακρινά δέντρα και φυσάει σαν άνεμος στα τοπία της Μάντσα το ξημέρωμα... Και θέλω να ξέρετε πως όταν πονάει το Μεξικό, πονάει ο αέρας που το θυμίζει σε όλους όσοι έχουν εισπνεύσει έμπνευση σε τοπία με κάθε λογής πράσινο και σε ακρογιαλιές με κάθε λογής γαλάζιο και σε πρόσωπα που χαμογελούν ακόμη κι όταν κοιμούνται και σε βλέφαρα νυσταγμένα, και το γάβγισμα των αδέσποτων σκύλων που προσπαθούν να προαναγγείλουν αυτό για το οποίο ίσως δεν καταφέρνει να προειδοποιήσει ο αντισεισμικός συναγερμός, και οι χιλιάδες αναξιοπαθούντων, δίχως όνομα και δίχως τραπεζικό λογαριασμό, που βλέπουν τις αλουμινένιες στέγες να τις παίρνει ο αέρας στις ανεμοθύελλες και τα όνειρά τους να θάβονται σε αυτή την τραγωδία που στην πραγματικότητα επηρεάζει τους πάντες και κάνει τους πάντες να πονούν.

            Όταν πονάει το Μεξικό όπως πονάμε σήμερα για κάθε πέτρα και κάθε άνθρωπο, το μόνο που ορθώνεται ως σιωπηρή ελπίδα είναι η βεβαιότητα πως το καλύτερο νέο αίμα εκατομμυρίων Μεξικανών αποτελεί πάντα τον πιο ξεκάθαρο ορισμό του ψυχικού σθένους, την πιο πιστευτή υπόσχεση ότι όλο αυτό θα γίνει ζωντανή ανάμνηση, ακόμα και αν περάσουν άλλα τριάντα δύο χρόνια από τον προηγούμενο σεισμό που μοιάζει να κλωνοποιείται σήμερα και σε κάθε υποτιθέμενο ναυάγιο όπου ολόκληρο το Μεξικό ζει ακόμη και με όλους τους νεκρούς του, ζει με τους αιώνες να βαραίνουν στις πλάτες του, με όλα τα καλύτερά του πρόσωπα να κοιτάζουν κατάματα και να απλώνουν το χέρι που διασχίζει οποιονδήποτε χάρτη... αλλά από μακριά, υπάρχει μια σιωπή στις πιο απομακρυσμένες ζώνες ώρας και μια ανήσυχη αγρύπνια σε κάθε σκιά που μοιάζει πολύ με την αντανάκλαση που επιτρέπει τις αγκαλιές, με το κοντάρι με το οποίο διασώζεται ένας εγκλωβισμένος μέσα από τα συντρίμμια και με το πένθος από σιωπηλές κραυγές με τις οποίες αποχαιρετούμε τα θύματα. Από μακριά, υπάρχουν τρόποι να κουβαλάς το Μεξικό στην καρδιά σου και ίσως να είναι αντιστρόφως ανάλογοι με τη δυνατότητα να αντιληφθεί, τώρα κιόλας, ολόκληρο το Μεξικό, την ξάγρυπνη ανησυχία, την ατέλειωτη θλίψη και τη βαθιά ελπίδα εκατομμυρίων ανθρώπων που θρηνούν, σιωπούν, θυμούνται ή ρωτούν, εύχονται και ακόμη και προσεύχονται για να ανακουφίσουν όλα όσα αισθάνονται όταν πονάει το Μεξικό.

Μετάφραση: Αλεξάνδρα Γκολφινοπούλου

Άρθρο του μεξικανού συγγραφέα Χόρχε Φ. Ερνάντες στην εφημερίδα El País, στις 20/9/2017.

                                                                

            

10 aforismos de Carlos Marzal / 10 αφορισμοί του Κάρλος Μαρθάλ

Para la vida familiar conviene cierto grado de sordera crónica.

Στην οικογενειακή ζωή κάνει καλό ένας σχετικός βαθμός χρόνιας κώφωσης.

Hacemos bien lo que no sabemos bien cómo lo hacemos.

Κάνουμε καλά αυτά που δεν ξέρουμε καλά καλά πώς τα κάνουμε.

Ciertos países son para vivir, algunos para jubilarse, y otros para después de muertos.

Ορισμένες χώρες είναι για να ζει κανείς, άλλες για να παίρνει σύνταξη και κάποιες άλλες για μετά θάνατον.

La insignificación representa nuestra nacionalidad definitiva.

Η ασημαντότητα αποτελεί την οριστική μας εθνικότητα.

Las luces de otras ventanas prometen vidas distintas.

Τα φώτα σε άλλα παράθυρα υπόσχονται ζωές διαφορετικές.

La lección consiste en el entusiasmo con que se transmite la lección.

Το μάθημα έγκειται στον ενθουσιασμό με τον οποίο γίνεται το μάθημα.

También existen los antropófagos del tiempo ajeno.

Υπάρχουν και οι ανθρωποφάγοι του χρόνου των άλλων.

La mala conciencia también es una forma de conciencia, pero mala.

Έχε τύψεις μόνο όταν έχεις τύψεις.

Hay quien entiende el anonimato como una forma encubierta de llamar la atención.

Υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται την ανωνυμία ως ένα συγκεκαλυμμένο τρόπο να τραβούν την προσοχή.

Conviene tener a mano un repertorio terapéutico de culpables.

Καλό είναι να έχει κανείς πρόχειρο ένα θεραπευτικό ρεπερτόριο από ενόχους.

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Carlos Marzal, (Βαλένθια, 1961) είναι από τους σημαντικούς εκπροσώπους της ισπανικής ποίησης των τελευταίων δεκαετιών. Οι παρόντες αφορισμοί περιλαμβάνονται στο βιβλίο Las consecuencias de no tener nada mejor para perder el tiempo (2017).

Βιβλιοκριτική του Αναστάση Βιστωνίτη για τη Θεία Τούλα του Miguel de Unamuno

Βιστωνίτης Αναστάσης 

Η παρθένος - μητέρα

Ένα από τα πιο παράδοξα κείμενα των ισπανικών γραμμάτων. Κυκλοφόρησε το 1921 και έχει μεταφραστεί τρεις φορές στα ελληνικά

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: TO BHMA,  20/08/2017

Μiguel de Unamuno

Η θεία Τούλα

Μετάφραση Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Επίμετρο Carlos A. Longhurst

Εκδόσεις Gutenberg, 2017

σελ. 262, τιμή 14 ευρώ

Η Χερτρούδις (η θεία Τούλα) σ' αυτό το μυθιστόρημα του Μιγκέλ ντε Ουναμούνο είναι ένας από τους πλέον ασυνήθιστους - κι αινιγματικούς - χαρακτήρες στην παγκόσμια πεζογραφία. Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε στην Ισπανία το 1921 αλλά το θέμα του απασχολούσε τον Ουναμούνο επί δύο σχεδόν δεκαετίες. Πώς θα έπρεπε να δοθεί ο χαρακτήρας μιας νεαρής γυναίκας που αποφασίζει να μείνει ανύπαντρη προκειμένου να φροντίσει τα παιδιά της πεθαμένης αδελφής της, να αρνηθεί να παντρευτεί τον κουνιάδο της ή άλλον άντρα και να γίνει έτσι «παρθένος-μητέρα»; Πώς συμβιβάζεται αυτό το παράδοξο με την ανθρώπινη φύση;

Η Θεία Τούλα δεν είναι το μόνο «παράδοξο» μυθιστόρημα του Ουναμούνο. Εχει όμως προκαλέσει τις περισσότερες συζητήσεις και δεν είναι τυχαίο που μεταφράστηκε τρεις φορές ως σήμερα στα ελληνικά. Αλλά αυτή η τελευταία έκδοση, που περιλαμβάνει πρόλογο του ίδιου του συγγραφέα, χρονολόγιο της ζωής και του έργου του και εισαγωγικό σημείωμα του μεταφραστή, συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό - εκτενές - επίμετρο του Carlos A. Longhurst, δεινού μελετητή της ισπανικής λογοτεχνίας και ιδιαίτερα δύο κορυφαίων συγγραφέων της: του Πίο Μπαρόχα και του Μιγκέλ ντε Ουναμούνο. Θα έλεγα μάλιστα ότι διαβάζοντας κανείς το θαυμάσιο αυτό επίμετρο είναι σαν να ξαναδιαβάζει το μυθιστόρημα.

Δύο αδελφές

Έχουμε δύο αδελφές, τη Ρόσα και τη Χερτρούδις. Η πρώτη ήταν προκλητικά όμορφη, «σάρκινο λουλούδι που άνθιζε κάτω από τον ουρανό», όμως «έτσι και τις κοιτούσε κανείς από κοντά, ήταν η Χερτρούδις εκείνη που ξυπνούσε πολύ περισσότερο τη λαχτάρα για απόλαυση» μας λέει από το πρώτο ακόμη κεφάλαιο ο Ουναμούνο. Τη Ρόζα την πολιορκεί ο Ραμίρο και η Χερτρούδις τον πιέζει να τον παντρευτεί, όπως και συμβαίνει. Η Ρόζα κάνει τρία παιδιά αλλά σε κάθε γέννα η υγεία της όλο και χειροτερεύει - και πεθαίνει. Ο Ραμίρο τότε ζητεί από τη Χερτρούδις, που στο μεταξύ έχει μετακομίσει στο σπίτι του κουνιάδου της, να τον παντρευτεί, όμως εκείνη αρνείται και τον πιέζει να παντρευτεί την υπηρέτρια. Εκείνη θα είναι πλέον η μητέρα των παιδιών του, αλλά θα μείνει παρθένα αφού, όπως έγραφε ο Ουναμούνο στις 3 Νοεμβρίου 1902 στον καταλανό ποιητή Χουάν Μαραγάλ, «δεν θέλει να σπιλώσει με το συζυγικό καθήκον τον χώρο όπου αναπνέουν αέρα αγνότητας τα παιδιά της». Και συνεχίζει στην ίδια επιστολή: «Έχοντας ικανοποιήσει το μητρικό της ένστικτο, για ποιο λόγο να χάσει την παρθενία της; Είναι παρθένος-μητέρα».

Είναι σχεδόν βέβαιο πως ο αναγνώστης - και ακόμη περισσότερο η αναγνώστρια - δεν αισθάνεται συμπάθεια, σήμερα ιδιαίτερα,  για μια τέτοια πρωταγωνίστρια, όχι όμως και ο συγγραφέας, που τη συμπάθειά του την εκφράζει πολύ διακριτικά. Αυτή η πουριτανή δίνει ως το τέλος μάχη με τη σεξουαλικότητά της, προκειμένου να μείνει παρθένα. Είναι απολύτως αφοσιωμένη στα παιδιά του κουνιάδου της - κι ας καταδικάζει τον εαυτό της στη στειρότητα. Και την υπόσχεση που δίνει στην ετοιμοθάνατη αδελφή της ότι θα παντρευτεί τον Ραμίρο δεν την τηρεί. Η Ρόζα, κατά την ίδια, δεν το εννοούσε. Αν παντρευόταν κι αποκτούσε κι εκείνη παιδιά, τότε θα έπαυε να είναι η μητέρα των παιδιών της αδελφής της και θα γινόταν μητριά τους. Η μητρότητα που επιθυμούσε και είχε αποκτήσει ήταν κατά τον Ουναμούνο «πνευματική».

Παράλογη μητριαρχία

Η Χερτρούδις θεωρεί τους άντρες  ζωώδεις και άξεστους που προσεγγίζουν τις γυναίκες μόνο για να ικανοποιήσουν τα σεξουαλικά τους ένστικτα. Όμως η αγνότητα στην οποία έχει καταδικάσει τον εαυτό της δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα - παρά τη λατρεία που τρέφει για την Παρθένο Μαρία. Ούτε βέβαια μπορεί κανείς να εκλάβει τη γυναίκα αυτή ως πρώιμη φεμινίστρια - η αντίθεσή της στον κόσμο των ανδρών δεν είναι ούτε κοινωνικής ούτε ηθικής φύσεως. Οι άντρες την απωθούν γιατί τη φοβίζουν. Είναι οι κηφήνες.

Αυτό το είδος της παράλογης μητριαρχίας (η Χερτρούδις είναι καταπιεστική και σκληρή και όλη της την τρυφερότητα τη διοχετεύει στα «παιδιά της») μπορεί να εκπλήττει τον σημερινό αναγνώστη. Ακόμη περισσότερο γιατί ο συγγραφέας δεν μας δίνει ούτε τον τόπο ούτε τον χρόνο στον οποίο εκτυλίσσεται η υπόθεση κι επικεντρώνεται αποκλειστικά στους χαρακτήρες, στο ανερμήνευτο που κρύβει η ανθρώπινη ψυχή. Το ανερμήνευτο αυτό ο Ουναμούνο το ονομάζει «αγώνα» και τους χαρακτήρες του «αγωνιστές». Αγωνιστές που προσπαθούν όχι να μάθουν ποιοι είναι αλλά να κατακτήσουν τον εαυτό που επιθυμούν.

Μα είναι «αγωνίστρια» η Χερτρούδις (θεία Τούλα); Είναι άραγε η γυναίκα που θυσιάζεται για τους άλλους ή ένα ον που η συμπεριφορά του είναι απάνθρωπη; Οπως το πάρει κανείς. Οι κριτικοί στον ισπανόφωνο κόσμο παραμένουν και σήμερα διχασμένοι, πράγμα που αποδεικνύει πως ο χαρακτήρας αυτός παρά τις εμμονές του είναι από τους πλέον περίπλοκους στο έργο του Ουναμούνο. Τον ορίζει εύκολα κάποιος αλλά η προσωπικότητά του είναι εξαιρετικά δύσκολο να οριστεί κι έχει σχέση με τη σύμφωνα με τον Ουναμούνο διπλή φύση του ανθρώπου που σε όλο του το έργο προσπάθησε να διεισδύσει στην «κατακόμβη της ψυχής, εκεί όπου δεν θέλει να κατεβεί κανένας από τους θνητούς», όπως γράφει στον πρόλογο. Γι' αυτό και εδώ όλοι οι βασικοί χαρακτήρες του πεθαίνουν.  

Η επιμελημένη έκδοση είναι ταυτοχρόνως και μια εισαγωγή στο έργο και την κοσμοαντίληψη του Ουναμούνο και λειτουργεί ως κίνητρο για τον αναγνώστη να αναζητήσει και να διαβάσει κι άλλα βιβλία του που κυκλοφορούν στα ελληνικά: το Μυθιστόρημα του Δον Σαντάλιο, σκακιστή, την Καταχνιά, κορυφαίο μυθιστόρημά του, και το ερεθιστικό και πάντα επίκαιρο δοκίμιό του Η αγωνία του χριστιανισμού.

Εργαστήριο συλλογικής μετάφρασης και επιμέλειας σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Opera

Εργαστήριο συλλογικής μετάφρασης και επιμέλειας
El libro de los pequeños milagros
του ισπανού συγγραφέα JUAN JACINTO MUÑOZ RENGEL

Συντονιστές: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ - ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΛΑΝΤΖΗ

Ημέρα και ώρα: Παρασκευή, 20:00 - 22:00

Έναρξη: 20 Οκτωβρίου 2017 (20 δίωρες συναντήσεις)

Οργάνωση / Εγγραφές: Μεταφραστικό Τμήμα του Abanico

Σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο OPERA

EL LIBRO DE LOS PEQUEÑOS MILAGROS είναι μια συλλογή μικροδιηγημάτων του συγγραφέα από τη Μάλαγα Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρενχέλ που εκδόθηκε από το μαδριλένικο εκδοτικό οίκο Páginas de Espuma ο οποίος ειδικεύεται στη σύντομη αφήγηση. Το βιβλίο, στη μετάφραση που θα προκύψει από το εργαστήριο, θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Opera που ήδη έχουν εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων του συγγραφέα, Η μυστική εταιρεία του ονείρου.

Ο Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρενχέλ, γεννημένος στη Μάλαγα το 1974, είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους ισπανούς συγγραφείς διηγημάτων και μικρών κειμένων, με περισσότερα από πενήντα εθνικά και διεθνή βραβεία στο ενεργητικό του. Έχει ήδη αναγνωριστεί από τον διεθνή Τύπο και την κριτική ως ένας από τους αξιότερους συνεχιστές της συγγραφικής παράδοσης του Καλβίνο και του Μπόρχες, ενώ μερικά από τα διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί στις σημαντικότερες ανθολογίες της Ισπανίας. Μεγάλο μέρος του έργου του έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ιταλικά, στα Ρωσικά και στα Τουρκικά, και έχει εκδοθεί σε δώδεκα χώρες.

Από την ιστοσελίδα του ισπανικού εκδοτικού οίκου για το El libro de los pequeños milagros:

Hay sucesos microscópicos que, sin que nadie llegue a saberlo, pueden transformar el universo por completo. Y hay renombrados acontecimientos históricos tan fortuitos que habrían sido otros apenas hubiera cambiado la dirección del viento. El libro de los pequeños milagros es un muestrario de estos hechos grandiosos y minúsculos. Es un pormenorizado catálogo de prodigios. Es un recorrido desde el fondo de nuestros cajones, desde debajo de nuestras camas, desde el falso techo de nuestro dormitorio hasta las galaxias más remotas. Es un bestiario, compruébenlo, miren el índice de las últimas páginas: es un bestiario. O, lo que es lo mismo, es un manual de teología. O, para ser aún más exactos, es un tratado de micro-ciencia-ficción. O quizá no sea nada de esto en absoluto. Desde luego, eso seguro, no es el libro que usted espera. Pero sí el libro con el que estaba soñando.

Περισσότερα: info@abanico.gr - τηλ.210.3251214 & 210.3251215 , www.abanico.gr

Τρεις ημέρες, του Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρενχέλ

Με το που έφαγε το χτύπημα στην πλάτη, το σώμα της εγκαταλείφθηκε στη μοίρα του μέσα στο φαράσι. Τρεις ημέρες αργότερα, η μύγα αναστήθηκε και άρχισε πάλι να πετάει, δίχως κανείς να αντιληφθεί ποτέ πως εκείνη υπήρξε η μοναδική αληθινή μετενσάρκωση του Θεού στη Γη. Ο οποίος Θεός, φυσικά, δεν μας είχε πλάσει ούτε κατ’ εικόνα ούτε, πολύ λιγότερο, καθ’ ομοίωσιν.  

απόδοση: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Ο Juan Jacinto Muñoz Rengel γεννήθηκε στη Μάλαγα το 1974. Γράφει μυθιστορήματα, διηγήματα και μικροδιηγήματα. Από τις Εκδόσεις Opera κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων Η μυστική εταιρεία του ονείρου σε μτφρ. Μαρίας Μπεζαντάκου. Το «Τρεις ημέρες» ανήκει στη συλλογή μικροδιηγημάτων El libro de los pequeños milagros, που θα κυκλοφορήσει προσεχώς από τις ίδιες εκδόσεις σε συλλογική μετάφραση, προϊόν του εργαστηρίου μετάφρασης των Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και Αναστασίας Γιαλαντζή στο Abanico που θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο του 2017.